Cmentarz Oaston Road Cemetery w Nuneaton hr. Warwickshire (Anglia)

Na cmentarzu przy Oaston Road w Nuneaton znajduje się 88 alianckich grobów wojennych. Jedną trzecią z nich - 29 - stanowią groby polskich lotników. Prawie wszyscy należeli do jednostki wyszkolenia operacyjnego 18 Operational Training Unit (18 OTU), bazującej w Bramcote, miejscowości położonej parę kilometrów na południowy wschód od Nuneaton. Są wśród nich zarówno ci należący do kadry (instruktorzy, mechanicy) 18 OTU, jak i uczniowie: piloci, nawigatorzy, radiotelegrafiści i strzelcy, którzy zginęli w trakcie szkolenia, na tzw. kursach zgrywania załóg bombowych.

4 lutego 1941 r. w katastrofie spowodowanej zderzeniem z liną balonu zaporowego zginęli plut. Perkowski, plut. Wojciechowski, por. Minkiewicz, plut. Kwiatkowski, kpr. Orynek i sierż. Jachna. We wraku Wellingtona IC (R1298) życie stracili również Brytyjczycy i Nowozelandczycy, instruktorzy z 18 OTU: F/O David Warburton, Sgt Victor C. Hill, Sgt Bernard T. Abbot oraz Sgt Walter L. Gosden.

23 kwietnia 1941 r. doszło do kolejnej tragedii spowodowanej przez linę balonu zaporowego. W trudnych warunkach atmosferycznych rozbił się Anson I (R3408) z por. Sablikiem, st. szer. Rudlickim, Brytyjczykami Sgt Johnem B. Molonym, W/O Sidney'em Ripley'em i Sgt Robertem Hansonem (zginęli) oraz kpr. rtg. Edmundem Kosznikiem (lekko ranny) na pokładzie.

Plut. pchor. Szostak, plut. Zwolski oraz kpr. Gaik (a także instruktor z RAF, P/O Ronald J. Hawkes) zginęli nocą z 28 na 29 kwietnia 1941 r. na Wellingtonie I (L4297), po zderzeniu z drzewem.

5 września 1941 r. podczas lądowania we mgle w bazie RAF Waddington na pasie startowym nie zmieścił się Wellinton IC (X9795). Samolot uderzył następnie w zaparkowane przy lotnisku pojazdy i rozbił się o hangar. Zginął kpt. Sukniewicz, przeżyła reszta załogi: por. pil. Józef Lach, por. pil. Czesław Rymkiewicz, sierż. pchor. rtg. Piotr Grom, st. szer. strz. Karol Droździk oraz kpr. strz. Henryk Bosek.

29 września 1941 r. w rozbitym podczas podejścia do lądowania Wellintonie IC (R3216) zginęli: ppor. Cupryk, por. Jozepajt, por. Stępień i kpr. Księżyc, a st. szer. Astramowicz zmarł w szpitalu. Życie stracili także Brytyjczycy Sgt Edward J. H. Heather oraz F/Sgt Jack S. Fisher. Jedynym ocalałym był ciężko ranny kpr. strz. Marian Ziętkiewicz.

Kolejnymi ofiarami wypadku byli kpt. Hermanowski i kpt. Miarczyński, którzy 4 października 1941 r. zginęli podczas lotu szkolnego na Ansonie I (R9708), po tym jak w powietrzu doszło do zderzenia z innym samolotem z 18 OTU. Zginęli również Brytyjczycy F/Sgt Lawrence A. Scott, F/Sgt Reginald Brown oraz AC1 Eric C. Mason. Załoga drugiego samolotu - Ansona I (R9709) - zdołała bezpiecznie wylądować.

Nocą z 26 na 27 października 1941 r. po nocnym locie, podczas podejścia do lądowania w Bramcote rozbił się Wellington IC (X9807). Cała załoga zginęła: por. Smolik, szer. Laskoś, szer. Teodorko oraz plut. Łydka.

Chronologicznie, ostatni pochowani w Nuneaton polscy lotnicy polegli nocą z 14 na 15 marca 1942 r. Byli to por. Kozłowski, kpr. Hipp oraz plut. Stengierski, którzy rozbili się po starcie z Bramcote na Wellingtonie IC (T2961). Zginął także brytyjski pilot P/O David M. Jones, natomiast katastrofę przeżył radiotelegrafista ppor. Zenon Luba.

Dwóch kolejnych lotników z personelu naziemnego zginęło w innych okolicznościach, niezwiązanych z katastrofami lotniczymi. St. szer. Tkaczuk został 2 sierpnia 1942 r. potrącony śmiertelnie przez samochód ciężarowy. Z kolei plut. Bluszcz podczas prac na lotnisku został uderzony śmigłem kołującego samolotu i zmarł parę godzin później w szpitalu. Stało się to 29 lipca 1941 r.

Jedyny lotnik spoza 18 OTU to por. Fengler z 301 Dywizjonu Bombowego "Ziemi Pomorskiej", który zginął 8 sierpnia 1940 r. Za sterami samolotu Battle I (L5597) wykonywał ćwiczenie na starty i lądowania. Po kolejnym starcie rozbił się koło lotniska, ginąc na miejscu.

Wojciech Zmyślony

Widok na rząd z mogiłami polskich lotników.

Widok na groby z drugiej strony.

Polskie groby wojenne znajdujące się pod opieką Komisji Grobów Wojennych Wspólnoty Brytyjskiej (Commonwealth War Graves Commission) oznaczone są godłem Rzeczpospolitej - wykutym w płycie z piaskowca orłem w koronie.

Grób szer. strz. Teofana Astramowicza i ppor. pil. Stanisława Cupryka.

Grób plut. Jerzego Bluszcza.

Grób por. pil. Dominika Fenglera.

Grób kpr. strz. Zygmunta Gaika i plut. pchor. pil. Tadeusza Szostaka.

Grób kpt. obs. Stanisława Hermanowskiego i kpt. obs. Romana Miarczyńskiego.

Grób kpr. rtg. Tadeusza Hippa i plut. strz. Jana Stengierskiego.

Grób sierż. strz. Ludwika Jachny i kpr. strz. Jana Orynka.

Grób por. pil. Władysława Kozłowskiego.

Grób kpr. rtg. Jana Księżyca.

Grób plut. rtg. Henryka Kwiatkowskiego i por. obs. Andrzeja Minkiewicza.

Grób szer. pil. Zbigniewa Laskosia i plut. strz. Mieczysława Łydki.

Grób plut. pil. Zbigniewa Perkowskiego.

Grób st. szer. obs. Jerzego Rudlickiego i por. obs. Oskara Sablika.

Grób por. pil. Zygmunta Smolika.

Grób por. obs. Zygfryda Stępienia.

Grób kpt. obs. Mariana Sukniewicza i por. pil. Jana Jozepajta.

Grób szer. rtg. Jana Teodorko.

Grób st. szer. Mateusza Tkaczuka.

Grób plut. pil. Stefana Wojciechowskiego.

Grób plut. rtg. Jana Zwolskiego.

Pogrzeb na cmentarzu Oaston Road Cemetery w Nuneaton trzech członków załogi Wellingtona IC (T2961), zabitych w wypadku nocą z 14 na 15 marca 1942 r.: por. pil. Władysława Kozłowskiego, kpr. rtg. Tadeusza Hippa oraz plut. strz. Jana Stengierskiego.

Procesja z dwiema trumnami (w jednej z nich złożono resztki ciał dwóch lotników) na cmentarzu w Nuneaton. Z prawej strony, na drugim planie, widoczne drewniane krzyże (zastąpione potem kamiennymi płytami) na grobach innych polskich lotników z 18 Operational Training Unit.

Moment złożenia trumny ze szczątkami kpr. Hippa i plut. Stengierskiego do grobu. Zdjęcia wykonano 18 marca 1942 r.