Stefan Kępiński

Stefan Krystian Kępiński urodził się 3 kwietnia 1914 r. w Poczdamie w Niemczech (rodzice Felicjan - astronom, profesor doktor habilitowany - oraz markiza Christina Giustiniani de Fornetti z dożów włoskich). Szkołę powszechną ukończył w Poczdamie, a od września 1923 r. uczęszczał do Gimnazjum Zboru Ewangielicko-Augsburskiego im. Mikołaja Reja w Warszawie. W maju 1932 r. zdał egzamin dojrzałości, a w październiku 1932 r. rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Po czterech latach nauki, 26 czerwca 1936 r., uzyskał dyplom magistra praw. W tym samym roku został powołany do wojska, trafił do Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Kurs tam odbył od 21 września 1936 r. do 30 czerwca 1937 r., po czym już jako podchorąży przeniesiony został do VII dywizjonu 8 Pułku Artylerii Lekkiej w Płocku, gdzie służył do września 1937 r. Po powrocie do Warszawy kontynuował rozpoczęte wcześniej (równolegle do studiów prawniczych) studia na Wyższej Szkole Dziennikarstwa. Dyplom ukończenia odebrał w 1938 r. Jako rezerwista odbywał ćwiczenia: od 1 lipca do 12 sierpnia 1938 r. w VII dyonie, a od 26 marca do 5 maja 1939 r. w I dyonie 8 Pułku Artylerii Lekkiej.

W sierpniu 1939 r. w związku z mobilizacją został powołany do wojska, jak poprzednio do 8 Pułku w 8 Dywizji Piechoty, przynależącej do jednostek odwodowych Armii "Modlin". 1 września 8 pal stacjonował w rejonie wsi Ościsłowo, na południowy zachód od Ciechanowa. W czasie wojny obronnej Polski wycofywał się na południe i 13 września dotarł do Twierdzy Modlin - sieci umocnień położonych na północny zachód od Warszawy. Twierdza broniła się przed przeważającymi siłami lądowymi nieprzyjaciela i przeżywała nieustanne ataki lotnicze do 29 września, kiedy to dowodzący obroną gen. Wiktor Thommée z powodu braku amunicji, żywności i wody zdecydował się podpisać kapitulację. Szeregowcy załogi twierdzy zostali po rozbrojeniu zwolnieni, natomiast oficerów - w tym Kępińskiego (został promowany na stopień podporucznika w czasie walk - 28 września) - następnego dnia przewieziono do obozu jenieckiego w Działdowie. 21 października 1939 r. został zwolniony z oflagu. Korzystając z odzyskanej wolności udał się do Warszawy, do domu rodziców.

Tam zrodziła się myśl ucieczki do Francji celem dołączenia do formującego się pod dowództwem gen. Władysława Sikorskiego Wojska Polskiego. Wykorzystując fakt, że matka była Włoszką i pochodziła ze znanej w Italii rodziny, zwrócił się do konsulatu włoskiego z prośbą o wydanie wizy i pozwolenia na osiedlenie się we Włoszech. Dzięki życzliwości konsula di Stefano załatwiono mu także zgodę niemieckich władz na opuszczenie Polski. Gdy Kępiński zdobył już wszystkie niezbędne dokumenty wyruszył w drogę - jadąc pociągiem przez Katowice i Wiedeń 17 listopada 1939 r. dotarł do Rzymu. Po pięciu dniach pobytu u kuzynów w pałacu Giustinianich zgłosił się w polskiej placówce dyplomatycznej, gdzie wydano mu paszport, dzięki któremu mógł kontynuować swą podróż dalej, do Modane we Francji. 23 listopada 1939 r. zameldował się w paryskich koszarach Bessieres, gdzie powstał obóz zborny dla polskich żołnierzy. 1 grudnia 1939 r. został przeniesiony do innego obozu Sables D'Or. 3 kwietnia 1940 r. rozpoczął w polskim ośrodku Coëtquidan w Bretanii naukę na kursie obserwatorsko-łącznościowym. Ukończył go 18 maja 1940 r., bezpośrednio potem otrzymując przydział do 4 Pułku Artylerii Lekkiej, który powstał w ramach formowanej w rejonie miasta Parthenay 4 Dywizji Piechoty. Dywizja ta z powodu utrudnień ze strony władz francuskich nigdy nie została w pełni uzbrojona ani nie weszła do walk na froncie. W połowie czerwca, z powodu błyskawicznych postępów wojsk niemieckich i późniejszej propozycji zawieszenia broni złożonej przez Francuzów, dywizję ewakuowano. Po marszu wzdłuż wybrzeża Atlantyku jej jednostki dotarły do portu La Rochelle, skąd ewakuowały się w kilku różnych transportach do Wielkiej Brytanii. Kępiński odpłynął z La Rochelle 19 czerwca, prawdopodobnie na statku "Alderpool", docierając po trzech dniach do Plymouth.

Brak szczegółowych informacji na temat jego losów w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1941 r. (zapewne miał przydział do artylerii 1 Korpusu Polskiego). Po pewnym czasie zgłosił się do lotnictwa, przeniesiony został do Blackpool, a 17 października 1941 r. rozpoczął szkolenie teoretyczne w ośrodku wyszkolenia personelu latającego Air Crew Training Centre w Hucknall. Od 15 listopada był kursantem skrzydła wyszkolenia wstępnego 13 Initial Training Wing w Torquay. Wyznaczony został na nawigatora, w związku z czym 17 stycznia 1942 r. otrzymał przydział na przeszkolenie do szkoły nawigacji początkowej 1 Elementary Air Navigation School w Eastbourne. Po jego pomyślnym przejściu, 5 kwietnia trafił do szkoły obserwatorów 10 Air Observer School w bazie RAF Dumfries w Szkocji, gdzie na kolejnym kursie w podwyższał swe kwalifikacje nawigatora. Po jego zakończeniu, 14 lipca 1942 r. przydzielony został do jednostki wyszkolenia bojowego 18 Operational Training Unit w Bramcote, gdzie miał zostać przygotowany do zadań, czekających go w dywizjonie bombowym oraz zebrać załogę.

19 sierpnia 1942 r. o godz. 10:00 Kępiński wystartował lot treningowy, jeden z wielu w cyklu szkolenia. Na pokładzie jego Wellingtona byli także st. sierż. pil. Stanisław Dusza, kpr. pil. Stanisław Fatyga, plut. pchor. rtg. Roman Czopik, plut. rtg. Edmund Tuliszka oraz sierż. strz. Stanisław Lis (część załogi stanowili instruktorzy). Podczas lotu przy ograniczonej widoczności samolot rozbił się o wyniosłość terenu w pobliżu miejscowości Chipping Camden. Cała załoga zginęła na miejscu. Podporucznik (Pilot Officer) Stefan Kępiński spoczął na Cmentarzu Lotników Polskich w Newark-on-Trent. Został odznaczony Medalem Lotniczym.

Wojciech Zmyślony