Paweł Niemiec

Paweł Niemiec przyszedł na świat 25 listopada 1913 r. w Cieszynie. Po ukończeniu w 1933 r. gimnazjum wstąpił do wojska. Od 1 października 1933 r. do 28 września 1934 r. ukończył kurs unitarny w Szkole Podchorążych Piechoty w Różanie. Następnie został przyjęty do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. 15 października 1934 r. został promowany na podporucznika pilota. Przydzielony został do 123 Eskadry Myśliwskiej w 2 Pułku Lotniczym w Krakowie, zaś jesienią 1937 r. powrócił do Dęblina - tym razem w roli instruktora - dowódcy plutonu szkolnego. We wrześniu 1939 r. nie brał udziału w lotach bojowych, lecz mając pieczę nad podchorążymi, ewakuował się do Rumunii, następnie zaś przedostał do Francji.

Niemiec zgłosił swą kandydaturę do wyjazdu do Anglii i w styczniu 1940 r. odpłynął statkiem na Wyspy. Trafił początkowo do Eastchurch, następnie rozpoczął kurs myśliwski na Hurricane'ach I w jednostce wyszkolenia bojowego 6 Operational Training Unit w Sutton Bridge. 1 września 1940 r. przydzielony został do 17 Dywizjonu Myśliwskiego RAF (17 Squadron) operującego także na Hurricane'ach z lotniska Tangmere (2 września jednostkę tę przesunięto do Debden). 15 września zgłosił samodzielne uszkodzenie Do 17, zaś 27 października wspólnie z dwoma innymi pilotami uszkodził kolejnego Dorniera (zwycięstwo to zostało prawdopodobnie błędnie zapisane na tzw. liście Bajana jako połówkowe). 8 listopada 1940 r. wspólnie z kolegami z jednostki atakował zgrupowanie ok. 30 Stukasów eskortowanych przez Bf 109 i zestrzelił na pewno swój pierwszy samolot - Ju 87. Dziewięć dni później, 17 listopada, podczas eskorty konwoju, wspólnie z czeskim pilotem P/O Františkiem Kordulą strącił kolejną maszynę nieprzyjaciela, tym razem Bf 110.

26 lutego 1941 r. Niemiec przeniesiony został do nowo powstałego polskiego 317 Dywizjonu Myśliwskiego "Wileńskiego". 2 czerwca 1941 r., lecąc w osłonie konwoju morskiego płynącego na wysokości miasta Tynemouth, został powiadomiony przez radio o znajdującym się w pobliżu niezidentyfikowanym samolocie. Wraz z plut. Tadeuszem Baranowskim przechwycił i zestrzelił samolot, który okazał się być Junkers 88 z 3./K.Fl.Gr.106 (Küstenfliegergruppe 106); dwójka lotników Junkersa poległa, zaś dwójkę wzięto do niewoli. Zwycięstwo Niemca i Baranowskiego było pierwszym zaliczonym 317 Dywizjonowi zestrzeleniem. W drugiej połowie 1941 r. Niemiec służył w naziemnym stanowisku dowodzenia dywizjonem, zaś po powrocie do latania bojowego, 1 marca 1942 r. objął dowództwo eskadry "A".

15 marca 1942 r. 317 Dywizjon poleciał na osłonę pięciu Bostonów. Zadanie przebiegło spokojnie, lecz po powrocie Polaków do Anglii nad ziemią zebrała się gęsta mgła. Lądujący na ślepo piloci rozbijali kolejno samoloty (jeden zginął, kilku było rannych, a tylko dwóch zdołało wylądować bez uszkadzania maszyn). Również Niemiec rozbił swego Spitfire'a, co skończyło się dla niego stratą większości przednich zębów i potłuczeniami twarzy. Leczenie uniemożliwiło mu kontynuowania lotów operacyjnych przez kilka miesięcy. W sierpniu 1942 r., już w pełni sprawny, objął dowództwo eskadry "B" 317 Dywizjonu. 5 marca 1943 r. przeniesiony został na stanowisko dowódcy do 308 Dywizjonu Myśliwskiego "Krakowskiego", zaś 15 maja 1943 r. skierowano go do dowództwa bazy RAF Heston, gdzie stacjonowało wówczas II Skrzydło Myśliwskie. W czerwcu 1943 r. przeniesiony został do 309 Dywizjonu "Ziemi Czerwieńskiej", który latał wówczas na Mustangach I. Jako doświadczony pilot myśliwski przekazywał swoją wiedzę mniej doświadczonym kolegom; 309 Dywizjon przechodził wówczas powolny proces przeszkalania z jednostki współpracy z armią na jednostkę myśliwsko-rozpoznawczą (a potem na czysto myśliwską).

W sierpniu 1943 r. Niemiec otrzymał przydział do 316 Dywizjonu "Warszawskiego", a 15 września 1943 r. objął stanowisko dowódcy "Warszawiaków". 28 czerwca 1944 r. przeniesiony został - także na dowódcę, po poległym dzień wcześniej kpt. Januszu Marciniaku - do 306 Dywizjonu "Toruńskiego". Jako jego pilot za sterami Mustanga III brał udział w zwalczaniu V1 i 26 lipca 1944 r., wspólnie z por. Andrzejem Beyerem i st. sierż. Jackiem Czeżowskim, strącił jedną latającą bombę. 24 września 1944 r. został przeniesiony jako oficer łącznikowy do sztabu 13 Grupy Myśliwskiej RAF (13 Group), zaś 11 marca 1945 r. rozpoczął kurs w School of Air Support w Old Sarum. 18 kwietnia 1945 r. trafił do 84 Group Support Unit w Lasham (jednostki zapasowej 84 Grupy Myśliwskiej RAF), gdzie został komendantem polskiego personelu. 17 maja 1945 r. objął dowództwo 317 Dywizjonu, które sprawował do 11 października 1945 r. Następnie po raz drugi został dowódcą 316 Dywizjonu i był nim aż do rozformowania tej jednostki w grudniu 1946 r.

Major (Squadron Leader) Paweł Niemiec odznaczony był Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari (nr 11062), trzykrotnie Krzyżem Walecznych, dwukrotnie Medalem Lotniczym oraz Polowym Znakiem Pilota (nr 375). Jako jedyny oficer dowodził czterema różnymi dywizjonami Polskich Sił Powietrznych. Po demobilizacji wyemigrował do Argentyny. Zmarł 11 maja 1985 r. w Buenos Aires, w wieku 71 lat. Jego imieniem nazwano rondo w jego rodzinnym mieście, Cieszynie.

Wojciech Zmyślony